De parels van de walvis

door Lien

De dingen kunnen soms wonderlijk lopen...
In april en mei 2015 volgde ik aan de International School of Storytelling de toenmalige opleiding 'Healing words'. Op de laatste dag van deze opleiding –  mijn 35ste verjaardag – waaide op weg naar de ontbijtruimte plots een flyer voor mijn voeten.
Er stond een afbeelding op van een walvissenstaart, met de woorden: 'I believe whales and dolphins have rights too.' In een flits werd ik terug gekatapulteerd naar een oefening uit de opleiding, waarbij we in kleine groepjes gewerkt hadden rond het volgen van innerlijke beelden. In die welbewuste oefening had zich een walvis aangediend, die roerloos op de bodem van de oceaan lag. Het beeld had me geraakt. En kijk, hier was de walvis weer, op ee flyer, door de wind vlak voor mijn voeten geblazen. Het voelde alsof ik door een bliksemflits van inzicht geraakt werd. Ik begreep wat me te doen stond.

Ik liep recht terug naar m'n kamer, ging zitten en sloot mijn ogen. Toen zag ik hoe zich voor mijn geestesoog een volledig verhaal ontvouwde. Een verhaal over een klein visje dat de diepte induikt en daar een wonderlijke ontmoeting beleeft. Ik pende het hele verhaal in één beweging neer.
Die avond zou ik samen met mijn medestudenten een publieke vertelvoorstelling geven. Mijn verhaal voor de avond had ik de voorgaande weken zorgvuldig voorbereid. Ik voelde me klaar en ik had er zin in. Maar toen de flyer voor m'n voeten waaide, wist ik het meteen: ik heb het verhaal dat ik voorbereidde niet te vertellen.

Het was een mooi verhaal, dat zeker. Maar het was door iemand anders geschreven. Het was gekend en voelde veilig. In alle eerlijkheid: ik was niet naar Engeland gereisd om het gekende en veilige op te zoeken. Ik had mijn werk en leven volledig on hold gezet en mijn toen laatste centen geïnvesteerd om hier te kunnen zijn. Een impulsieve en tegelijk heel bewuste keuze. Ik had in al mijn cellen gevoeld dat hier iets groots en belangrijks voor me te vinden was. Iets waar mijn ziel al 35 jaar naar hunkerde.

De geboorte van een medicijnverhaal

Toen ik het verhaal van het kleine visje en de walvis die bewuste ochtend had neergepend, trok ik naar mijn mentor en vroeg zijn zegen. Of hij eens wilde luisteren naar mijn verhaal?
Kom naar mijn bureau tijdens de lunchpauze, zei hij. En dat deed ik. Toen ik klaar was met vertellen, keek hij me aan en zei: "You wrote a medicine story. Go and share it tonight. You are ready." Als hij het zei, dan geloofde ik het.

Die avond vertelde ik mijn pasgeboren verhaal aan een veelkoppig publiek van toehoorders. Ik startte met een klein hartje en bibberende benen, maar van zodra het verhaal van start ging, smolten mijn zenuwen vanzelf. Ik werd meegenomen door het kleine visje en nam zo ook de anderen mee.  De hele vertelruimte werd een oceaan van verbeelding, waarin we samen zwommen. Het was een wonderlijke ervaring voor me, daar zo kwetsbaar te staan, met een kersvers zelfgeschreven verhaal, en te voelen hoe warm en diep de vertelling ontvangen werd. Ik voelde: hiervoor ben ik geboren.

Na afloop kwamen verschillende mensen in tranen naar me toe. Ze vertelden dat het avontuur van het visje hen zo geraakt had. Of ik van dit verhaal alsjeblieft een boek wilde maken? Ik was geraakt door hun ontroering en beloofde dat ik het zou overwegen.

Sindsdien vertelde ik 'De Parels van de Walvis' bij meerdere gelegenheden live in huiskamerkring. Nu, bijna exact zeven jaar na die bewuste avond in Engeland, deel ik het verhaal van het kleine visje ook hier, in ons 'Kleine Woud van Wonderen'. Niet in de vorm van een boek, wel als een luisterverhaal.

'De Parels van de Walvis' herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om onze verhalen en dromen met elkaar te delen. Het is een mystieke vertelling, een wonderlijke onderwaterreis. Een ode ook. Een ode aan het creëren van tijd om naar elkaar te luisteren. Echt te luisteren.
En de parels te ontdekken die daar op ons wachten.

Je ontdekt het verhaal (inclusief luisterfragment) en de vier andere verhalen hier.