Een helende cocktail op maat

door Steven

Ziek zijn, een proces van overgave

November 2021. Lien ligt opeens languit in de zetel, geveld door ziek-zijn. Drie dagen later word ik ook stilgelegd. Samen zijn we meerdere weken compleet van slag, iets wat we nooit eerder in deze mate hebben ervaren. We kunnen niets doen, worden verplicht alleen maar te zijn. Dagenlang worden we letterlijk plat gelegd met koortsige temperaturen tot 39,5 graden. 

Tijdens dit proces van overgave gebeurt er iets vreemds bij me. De hele film van de laatste dertig jaren van mijn leven speelt zich opnieuw af. Daarbij zijn het vooral de 'misstappen', alles wat ik nu anders zou willen doen, die mijn geest en hart raken. Een pittig proces.
Mijn conclusie tijdens het herstellen is helder: ik heb in het verleden teveel onnodige lasten op mijn schouders getild, en daardoor mezelf vaak versplinterd in energie. Iets wat mijn innerlijke rust uiteraard niet ten goede kwam.

'Verkeerde' beslissingen, een gevolg van onverwerkte onmacht

De beslissingen in mijn leven die me zuur zijn opgebroken, nam ik vanuit onvoldoende voeling met wat mijn noden en draagkracht waren. Tijdens deze 'ziekte-retraite' dienden zich (eindelijk) de gevoelens aan die ik op mijn zestiende niet kon doorvoelen, omdat de gebeurtenissen toen te pijnlijk waren en ik er te alleen voor stond.
Het ziek zijn bracht de pijnlijke herinneringen van toen in volle intensiteit terug naar voren. Het centrale thema in die beelden- en gevoelsstroom, was onmacht. Als je het mij vraagt een van de moeilijkste gevoelens om als mens mee te leren omgaan. Onmacht, in combinatie met het gevoel er alleen voor te staan en je ervaring met niemand te kunnen delen, creëert vaak trauma en overlevingsstrategieën. Je ontwikkelt manieren om nog meer pijn te vermijden. Dat dient je, tot op zekere hoogte. Maar tegelijk ontzeg je jezelf daarmee ook heel wat schoonheid, zowel in het heden als in de toekomst. Door pijn te vermijden of te verdoven, kun je ook heel wat moois niet meer écht doorvoelen of beleven. Dat heb ik zelf heel lang aan den lijve ervaren.

Het universum zoekt steeds balans

Onlangs zag ik een boeiend filmpje dat hier voor mij mee te maken heeft. Daarin deelt een wijze Shaolin-monnik het beeld van een slinger, die je kunt wegduwen of naar je toe trekken. Hij legt uit dat eender welke beweging je met een slinger maakt, er uiteindelijk in resulteert dat de slinger de andere kant op zwaait. Haal je iets wat je verlangt te stevig naar je toe, dan zal het je ooit ontglippen. Duw je iets wat je liever wilt vermijden van je weg, dan zal de slinger het uiteindelijk weer naar je toe brengen.
Wanneer je uitgeput of overspannen raakt, en geen energie meer hebt om iets van je af te duwen, dan gaat de slinger vanzelf de andere kant op. In mijn geval kreeg ik de voorbije weken bepaalde pijnlijke gebeurtenissen, die ik jarenlang vermeden en weggeduwd had, met kracht terug in mijn bewustzijn geslingerd. Een geschenk, want daardoor kon ik ze eindelijk op een nog diepere laag helen.
Ook de gevolgen van het spreekwoordelijk iets te hard naar me toetrekken van de slinger, heb ik doorheen de jaren persoonlijk mogen ervaren. Zo trok ik in het verleden heel wat projecten naar me toe die ik net iets té graag werkelijkheid zag worden voor de wereld of voor iemand anders. Zo heb ik meermaals uitdagingen aangenomen die eigenlijk niet bij mij pasten en taken op mijn schouders genomen die eigenlijk mijn verantwoordelijkheid niet waren.

Pijn vermijden, is je centrum verlaten

Door jarenlang bepaalde pijn te vermijden, voelde ik ook mijn grenzen niet of veel minder, waardoor ik er systematisch overheen ging. Zo'n tien jaar geleden, rond mijn veertigste beleefde ik daardoor een confronterend dieptepunt in mijn volwassen leven. Ik had allerlei mooie projecten mee op de kaart gezet, twee boeken geschreven en o.a. een muziekschool mee uit de grond gestampt, gefinancierd en mee gerund. Ook had ik jaren aikido beoefend, een Reiki-inwijding ontvangen, gemediteerd, een adem-stemopleiding gevolgd en met tachyonenergie gewerkt. In theorie had ik alles in huis om vitaal, veerkrachtig en succesvol te leven.
Mijn huidig begrip over die situatie is dat ik mezelf versplinterd had in allerlei projecten, met te weinig aandacht voor zelfzorg en voor wat echt bij me paste. Door mijn pijn te vermijden of verdoven, en mijn eigen centrum te verlaten, was ik eigenlijk nooit meer 'thuis' in mijn eigen lichaam en gevoel. Zo verliet ik ook de schaterlach en diepe tevredenheid over mijn eigen leven. Ik kon niet echt meer voelen wat me een diepe gloed aan geluk, warmte en gelukzaligheid schonk. Het vermijden van pijn had me ook verwijderd van de weg naar geluk.

Tijd voor innerlijke reflectie, met de natuur als leermeester

Ziek zijn draagt vaak de uitnodiging in zich om naar binnen te keren. Tijdens dit laatste ziekteproces maakte ik voor mezelf een synthese van inzichten rond zelfzorg, die ik de voorbije twintig jaar verzamelde op mijn pad. Zo kwam ik tot een aantal richtinggevende vragen, die ik voortaan wil inzetten wanneer ik een nieuw project overweeg en die me helpen om het aspect zelfzorg te bewaken:

- Wat voelt haalbaar voor mij, ongeacht of de wereld er nood aan heeft of niet?
- Voel ik een ontspannen rug en een natuurlijke draagkracht voor het project?
- Voel ik tevredenheid en vreugde terwijl ik aan het project bezig ben?
- Ervaar ik flow of een stuwende kracht?
- Kan ik achteraf fier zijn op wat ik (mee) verwezenlijkt heb?

Als ik terugblik op mijn verleden, kregen de 'juiste' beslissingen die ik al maakte overal een 'ja' als antwoord. Daar ligt nu dan ook mijn norm. De natuur leeft ons voor dat alles begint met zelfzorg en van daaruit overstroomt van energie. Vanuit die natuurlijke overvloed geeft de appelboom honderden appels, de kerselaar honderden kersen en bestuiven de bijen de bloemen, terwijl ze voor zichzelf nectar verzamelen. In de natuur ligt een win-win wet verborgen, en ik geloof meer dan ooit dat we als mensen ook zo te leven hebben.

De geschenken van heling

Mijn heling aangaan vroeg doorheen de jaren veel aandacht en energie, maar bracht me telkens ook veel geschenken:

• een gevoel van gestuwd worden door het leven,
• een sterkere vitaliteit en weerstand,
• een herwonnen gevoel van verbondenheid met de wereld om me heen,
• meer verwondering om de schoonheid van het leven,
• gezonde zelfzorg en heldere grenzen,
• een diepere verbinding met mezelf en van daaruit ook een gezondere verbinding met mijn medemensen,
• een dieper gevoel van geluk en tevredenheid om mijn eigen bestaan en
• een gevoel van geven vanuit overvloed, zonder leeg te lopen.

Elke mens heeft zijn persoonlijke cocktail om te helen

Het goede nieuws: heling hoeft geen jaren te duren, al kan het soms wel die tijd vragen. Het vraagt vooral liefde en aandacht, zoals de warmte van de zon nodig is om ijs te laten smelten.
Liefde in al zijn vormen. Bij mij was in mijn levensloop een mix: het geschenk van een onvoorwaardelijk luisterend oor, vrienden die er op cruciale momenten voor me waren, aikido beoefenen en meer vertrouwen krijgen in de energie die door mij stromen wil, de adem-stemopleiding die me hielp ontladen en mijn oerkracht leerde omhelzen, papa worden en daardoor de band van onvoorwaardelijke liefde terug omhelzen, wenen in de schoot van mijn geliefde vrouw, genieten van midddagdutjes in de zon, helende sessies bij een healer. En ook: spelen, spelen en nog eens spelen, tuinieren en in de natuur zijn, een rakende film kijken waarbij de tranen langs mijn wangen stroomden en er een deel van mijn eigen verdriet kon vertrekken... Een cocktail op maat dus.

Ik wens ook jou de ideale cocktail op maat om jouw heling verder toe te laten en de moed om mee te spelen met het leven. Het kan soms zo verrassend uit de hoek komen. Met een ziekte bijvoorbeeld, die ons eigenlijk komt helen. Of een geliefde die geluk veel dichterbij brengt.

Samen op weg naar een geheelde wereld.

Hartelijke groet,

Steven