Tijd voor een nieuw verhaal

door Lien

Wie me goed kent, weet dat ik enkele jaren geleden een flinke tuimeling in de spreekwoordelijke diepte maakte. Een elegante duik was het niet. Eerder een pijnlijke val waar een tijdlang geen einde aan leek te komen. Toegeven dat het niet goed met me ging (laat staan om hulp vragen), stond toen nog niet in mijn woordenboek. Ik spartelde dapper en in stilte verder. Na regen zou wel weer zonneschijn komen. Dit was gewoon even een moeilijke fase. Toch?
Toen een hartsvriend overleed, knapte er iets. Ik besefte met een klap hoe fragiel en kostbaar het leven is. De drang om mijn eigen leven onder de loep te nemen werd groter dan ooit. Mijn toenmalige relatie en vriendenkring, de plek waar ik woonde, de manier waarop ik mijn werktijd invulde en mijn financiën regelde: alles leek tegelijk om aandacht te vragen. Niets was nog een evidentie.

Tijdens de maanden die volgden ging ik door een intens pijnlijk en tegelijk diep heilzaam proces. Ik trok pleisters van oude wonden die nooit de ruimte hadden gekregen om te helen. Ik huilde veel en schreef nog meer. Soms fel en schurend, dan weer breekbaar zoekend. Leefde ik het leven dat ik echt wilde leven? Koos ik voor wie en wat me gelukkig maakte? Of was ik - als ik heel eerlijk was - in een verhaal beland dat niet als het mijne aanvoelde?

Talloze schriften pende ik vol. Voor een keer schreef ik niet voor anderen. Voor een keer hoefde het niet mooi en zelfs niet per se samenhangend te zijn. Dit schrijven bruiste van de authenticiteit. Het was rauw en vrij. Ongecensureerd, onverbloemd en bloedeerlijk. Een geschenk aan mezelf toen de nood het hoogst was. Het hielp. De mist trok op, de zonneschijn kwam.

En de pijn transformeerde langzaam maar zeker tot poëzie. Terugblikkend zie ik pas hoeveel die bewuste periode me gebracht heeft. Al reflecterend, schrijvend en uiteindelijk ook pratend, begreep ik steeds beter wie ik was en waarom ik bepaalde keuzes gemaakt had. Ik leerde dat ik vaak 'ja' had gezegd, terwijl ik eigenlijk 'neen' wilde zeggen, en vooral ook: waarom ik dat gedaan had. Ik zag steeds helderder waar ik eigenlijk echt naar verlangde en wat ik aan te pakken had om dat mogelijk te maken. Van daaruit begon ik stap voor stap nieuwe keuzes te maken. Niet langer uit gewoonte of omdat iets 'hoorde', maar steeds vaker vanuit mijn eigen waarheid, mijn eigen hart.

Vandaag sta ik op een plek in mijn leven waar ik jaren geleden alleen maar van kon dromen. En precies in dat dromen lag voor mij de sleutel: pas toen ik eerlijk durfde te kijken naar mijn hartsverlangens en ze zwart op wit durfde neer te pennen, kon ik er vervolgens ook naar handelen.

Uiteraard ben ik nu niet ergens 'aangekomen'. Ik voel me nog iedere dag even onderweg. Wel sta ik nu veel krachtiger en bewuster in het leven, omdat ik de tools, omgeving en mensen heb gevonden die bij me horen.

En blokkeert de stroom toch eens?
Dan reflecteer ik, schrijf ik, praat ik, handel ik.
Niet per se in die volgorde. Maar dat is een ander verhaal. :-)