Geschenken van het woud

door Lien

Ik was jarig. Het was een dag geweest vol warme attenties en kleine verrassingen. Een ontbijt op bed, lieve kaartjes en brieven van de mensen die me dierbaar zijn, een paar vriendinnen die onverwachts aan de deur waren verschenen met heerlijke zelfgemaakte lekkernijen. De dag was rijk geweest. Mijn hart voelde vol.

En toch. Hoe hard ik ook had genoten van alle liefdevolle aandacht, bij het vallen van de avond had de introvert in mij maar één wens: dicht bij mezelf zijn en me even helemaal kunnen onderdompelen in de stilte.
Dus trok ik het bos in, om me te laven aan haar schoonheid en helende energie. Ik wandelde naar mijn favoriete boom, nestelde me tegen de dikke, oude stam en sloot mijn ogen. In gedachten blikte ik terug op het jaar dat achter me lag en alles wat het me gebracht had. Het had me voor uitdagingen gesteld, maar er was ook zoveel geweest om dankbaar voor te zijn. Ik deed een stille wens en reflecteerde over mijn intenties voor het komende jaar. De bladeren om me heen ritselden zacht, mijn ademhaling werd steeds rustiger. Minuut na minuut voelde ik me verder ontspannen en dieper in mezelf zakken. Hemels. Dit was precies wat ik nodig had.

Terwijl ik daar zo zat, in stilte en dankbaarheid verzonken, hoorde ik plots een piepend geluid. Het klonk vlakbij. Vast een vogeltje, besloot ik vluchtig, en hield mijn gesloten ogen. Maar het geluid werd steeds indringender. Als dit een vogel was, dan was het toch wel een heel flink uit de kluiten gewassen exemplaar.

Uiteindelijk opende ik, met lichte tegenzin, mijn ogen en keek achterom. Daar zag ik, op een drietal meter van de boom waartegen ik leunde, een reekalfje staan. Het keek me doordringend aan, onverminderd verder piepend. Mijn hele lichaam begon te tintelen en mijn hart bonsde van pure vreugde. Wat een ontzettend mooi diertje was dit, zo jong en kwetsbaar, zo verrassend dichtbij. Gebeurde dit echt? Het leek wel een droom.

Omdat het hertje geen aanstalten leek te maken om weg te rennen, begon ik het zacht toe te spreken. Waarom was het hier alleen? Wist het waar zijn moeder was?
En toen, alsof dat heel gewoon was, begon ik het te vertellen over mijn dag. Dat ik jarig was en hier in het bos rust was komen zoeken. Toen vroeg ik of ik een lied mocht zingen. Het kleintje verroerde niet en bleef me nieuwsgierig aankijken.

'Goed', zei ik. 'Dit lied is voor jou.' En ik zong. Een geïmproviseerd lied met woorden in een taal van lang geleden en ver van hier. Een lied-van-hier-en-nu, met klanken uit het hart.
Zo waren we daar samen, één met het bos. Verzonken in elkaars ogen, verbonden in een lied. Ontroerend mooi. Intens intiem. De eeuwigheid vervat in één moment. Wat een onverwacht en groots geschenk. Een traan rolde stil over mijn wangen.

Toen het lied klaar was, keek het hertje me nog even aan. Toen wandelde het weg. Ook ik stond op en ging weer naar huis toe. Diep dankbaar en nooit eerder zo klaar voor een nieuw levensjaar.

 ____

Verlang jij ook naar verlangzamen, verstillen en je weer verbinden met de magie van de natuur?
Welkom op onze stilteplek in het groen, voor een solo retraite op maat. Contacteer ons voor meer info.