Gone with the wind

door Lien

Het was een frisse, zonnige ochtend in de nazomer, zo'n twee jaar geleden. Ik zat stevig ingeduffeld op mijn toenmalig dakterras met een dik pak losse bladen op schoot. Mijn ochtendschrijfsels van de voorbije weken, zo-persoonlijk-als-maar-kon. Ik had er een gewoonte van gemaakt om iedere dag voor het ontbijt minstens drie pagina's vol te schrijven. Ongericht, ongeremd en ongepolijst. Een parelketting van poedelnaakte gedachten, recht uit mijn ziel op het blad.

Nadat de laatste zin van die ochtend zich op het papier had genesteld, sloot ik vervuld mijn ogen. Toen stak plots de wind op en hoorde ik een verontrustend geluid. Daar gingen mijn dagboekschrijfsels. Als in slow motion waaierden ze theatraal omhoog, om een tel later eigenzinnig (en het mag gezegd: elegant) uiteen te waaieren en de tuinen van de buren in te fladderen. Een deel landde op het dak van een tuinberging, een ander deel verspreidde zich ongegeneerd over de gazons van een buurtuin of drie en een enkele verdwaalde pagina vond een nieuw thuis in het gebladerte van een notenboom.

P a n i e k.

Welke diep persoonlijke gedachten lagen daar naakt in het gras van de wereld? En vooral: hoe zou ik mijn ongecensureerde zielenroerselen veilig (lees: ongelezen) terug thuis krijgen?

Uren hield ik ijsberend de wacht tot de buren thuis zou komen. Een giechelende scharreltocht door hun tuinen, een ladder tegen een tuinberging, klimtocht in een boom en een salvo 'Nog eens sorry en bedankt'-s later, waren mijn dagboekschrijfsels weer min of meer verenigd.

Later die avond deelde ik het voorval met een vriendin. 'Ja, meiske,' schaterlachte ze, 'als ge maar blijft verkondigen dat ge wilt gaan bloggen en ondertussen uw verhalen gewoon voor uzelf houdt, dan moet ge niet verschieten als het leven u een handje helpt.'

Touché. Lang leve vriendinnen die de dingen graag zeggen zoals ze zijn.

Het heeft nog even geduurd, maar laat het starten van deze blog mijn antwoord zijn op de boodschap die ik twee jaar geleden op nogal dwingende wijze kreeg. Tijd om ook mijn meer persoonlijke schrijfsels met regelmaat de wereld in te sturen. Welkom om mee te lezen.