Mijn vleugels terug leren vertrouwen

door Steven

Ik herinner me de wind in mijn oren
fietsend door de straten
met een gebrom in mijn buik
want mijn fiets was mijn brommer
en ik genoot van de scénes in mijn film, mijn legende.

Ik herinner me het lachen en plezier
meestal met één vriend tegelijk
want ik ben een introvert
en groepen waren zelden aan mij besteed
maar één-op-één verkenden we de hemel op aarde
mijn vriend en ik.

En toen kwam het drijfzand
de gure tegenwind
waar ik niet tegen bestand leek
ik zocht en bad, keek omhoog
op zoek naar een antwoord van die God
waar mijn vake zo lovend over was
want hij had hem gezien toen ik 4 was
op het einde van de tunnel.

Mijn wielen liepen minder gesmeerd
mijn rug begon te blokkeren
mijn glimlach verloor zijn kracht
tranen werden gevaarlijk om me erin te verliezen
want de onmacht rees boven mijn hoofd
en ik had geen tools gekregen op school
om hier mee om te gaan.

En toen de klap
en nog een
en opeens voelde ik 'gebroken vleugels'
'nooit meer terug zien'
en 'liefde is het enige wat blijft bestaan'
al de rest was illusie en tijdverdrijf.

Het heeft me tijd gekost
discipline en commitment
moed om tranen te durven laten stromen
in de schoot van mijn geliefde
toegeven 'ik kan dit niet alleen'
en de heling van 'samen' toelaten
om mijn vleugels te helen
en terug te vertrouwen in het Leven
dat me ooit op de knieën kreeg.

Nu strek ik ze
mijn geheelde gebroken vleugels
voorzichtig vaak
met een herinnering aan vroeger
de lichtheid en de vreugde
goesting in een nieuwe dag
vol hoop op een mooie toekomst
gedragen door mijn eigen kracht.