Verlangzaam

door Lien

Langzaam bladeren we door de albums van haar jeugd. Gerafelde kaften, vergeeld papier. De zes decennia levenservaring die ons van elkaar scheiden, schikken zich als een vertrouwd lappendeken om onze schouders.

Haar ogen zijn oud, haar knieën versleten. Haar glimlach is nog altijd even warm. Mijn oma – jongste telg uit een gezin met alleen meisjes. Ze had een vader die schilderde, een moeder die haar kunstzinnige man innig liefhad en een jeugd die zich afspeelde in een zee van groen. Het is me geen raadsel waar ik mijn liefde voor kunst en natuur vandaan heb.

Ik zie haar stralen in haar zelfgemaakte badpak. Blakend van levenslust, kanoënd op brede rivieren, omringd door goedlachs schoon volk. Ik zie haar nu eens rustend tegen strobalen met een aureool van tevredenheid om zich heen, dan weer balancerend op menselijke piramides, met krullen vol zonneschijn die dansen om haar hoofd. ‘Het lijkt wel alsof het altijd zomer was’, zeg ik. 'Alsof jullie zeeën van tijd hadden.’

Ze haalt herinneringen op aan een wereld die een versnelling lager draaide. Ze vertelt verhalen. Over schijnbaar eindeloze zomerdagen waarin zongebruinde jongemannen haar en haar zussen het hof maakten. Over kaarten bij kaarslicht aan de keukentafel en kamperen in de velden. Ook de oorlog krijgt een hoofdstuk. Dat het niet altijd makkelijk was, maar dat ze er samen het beste van maakten.

Terwijl ik kijk en luister, voel ik mijn hartslag een nieuw ritme vinden. Alsof iets in mij zich herinnert dat minder effectief meer is, en dat verlangzamen ruimte schept voor waar het echt om draait.