Wonderwijs, omdat het tijd is voor een nieuw verhaal
May 01, 2023
door Steven
Van bij de aanvang van mijn studies wist ik: ik ga het onderwijs in, om jongeren alles te schenken wat ik zelf nooit gekregen heb en nodig had om uit te groeien tot een sterke volwassene. Een volwassene die veerkrachtig en met zelfvertrouwen door de wereld beweegt, vol goesting in het leven en met geloof in de toekomst. Als negentienjarige had ik bij enkele stevige mokerslagen van het leven de vergankelijkheid en betrekkelijke waarde van mijn 'goede punten' ervaren. Ik zat met grote vragen, waarop ik geen oplossing of antwoord had.
Hoe ga ik om met pijn en verdriet?
Hoe vind ik de zin van mijn leven?
Hoe kan ik innerlijke kracht opbouwen?
Hoe kan ik terug rustig de slaap vatten 's avonds?
Wat is de essentie van mijn en ons bestaan?
Hoe kan ik van betekenis zijn voor mijn geliefden?
Hoe creëren we meer verbondenheid met elkaar?
Hoe kunnen we echt gelukkig zijn als mens?
En ook: waar zijn de 'wise elders' die hun kennis en wijsheid met ons, jongeren, willen delen en ons waarachtig kunnen gidsen op ons pad?
Leraar worden voelde als een roeping.
Ik wist: dit is wat ik met mijn leven ga doen. Dit pad zal me vervulling brengen.
De eerste jaren als leraar had ik mijn handen vol aan het me inwerken in mijn job en het vaste voet aan de grond krijgen in de school. Na enkele jaren voelde ik echter tijdens mijn lessen de desinteresse, apathie en nood aan andere input groeien bij de jongeren. De meeste leerlingen deden weliswaar wat verwacht werd, maar hun motivatie leek vaak vooral te komen vanuit angst voor slechte punten. Een diepe drive van binnenuit en échte interesse waren vaak afwezig. Dat raakte me tot in mijn kern, want elk uur dat ik deze jongeren les gaf, was een uur van hun leven dat nooit meer zou terugkeren!
Ik voelde tot diep in mijn botten dat dit niet was waar leren om draaide.
Ik wilde jongeren een holistische omgeving bieden waarin ze konden groeien en bouwen aan zichzelf, en waarin het avontuur van samen op weg zijn centraal kon staan.
De realiteit voelde daarentegen eerder aan als 'We zitten de rit uit en kijken uit naar de avond, het weekend, de volgende vakantie'. Misschien herken je dit als lezer ook wel uit je eigen schooltijd en/of of bij de kinderen en jongeren die jou vandaag omringen.
Het woord 'educatie' komt van het Griekse 'educare' en betekent letterlijk: naar buiten leiden wat binnenin verborgen ligt. Dàt was mijn streven. De jongeren vroegen me steeds vaker om ook eens andere leerstof aan te bieden, naast de verplichte leerstof. Wat ik niet kon aanbieden binnen de lessen, begon ik te delen in de pauzes: krijgskunst, filosofische gesprekken, een picknick in het park, een bezinningsmoment. Deze momenten voelden rijk en als een essentieel onderdeel van educatie: het échte samen onderweg zijn, op alle lagen van ons mens-zijn. Hier ervaarden we de magie van verbondenheid en van het samen onderzoeken en ontdekken van het leven. Het waren magische momenten, die steeds vertrokken vanuit de interessegebieden van de jongeren. Er golfde een natuurlijke flow door de groep, die iedereen optilde naar een ander niveau. Hier leefde ik voor, en de jongeren duidelijk ook!
Omdat ik die flow en intrinsieke motivatie toen al als essentiële bouwstenen van educatie ervaren had, en omdat ik geloofde dat ze meer de norm dan de uitzondering zouden moeten zijn, ben ik nooit gestopt met zoeken naar hoe we een dergelijke leeromgeving mogelijk kunnen maken. De TED-talk van Sir Ken Robinson 'Do schools kill creativity?' wakkerde mijn vuur enkel aan. Ook de ontdekking van Sudbury scholen verrijkte en verdiepte mijn zoektocht naar antwoorden. Getuigenissen van kinderen en jongeren die kozen voor thuisonderwijs en andere leervormen brachten wéér andere perspectieven. Hoe meer educatievormen ik ontdekte, hoe meer ik het bestaande, klassieke systeem in vraag ging stellen, en hoe meer ik erop gebrand was een alternatief te creëren.
In de voorbije 25 jaar gaf ik les in zowat elke educatie-setting én stond ik mee aan de wieg van heel wat radicaal vernieuwende leerinitiatieven, zowel gesubsidieerd als niet-gesubsidieerd.
Het waren jaren van zoeken en vinden, vallen en opstaan, en uitpuren van wat de essentie van educatie kan zijn. De essentie van mijn ervaring en visie bundelde ik in het traject Wonderwijs. Hierbij word ik praktisch en inhoudelijk ondersteund door mijn levenspartner en geliefde, Lien. Haar opleiding tot klinisch ontwikkelingpsychologe, haar talent voor deep listening en haar jarenlange professionele achtergrond als waarderend-onderzoekend interviewster vormen een dankbare aanvulling op mijn expertise. Dit leerplatform is een levensdroom die in vervulling gaat. Ik wens van harte dat het platform je diepgaand mag inspireren en verrijken op jouw pad.
Mee bouwen aan een nieuw verhaal rond educatie?
Van harte welkom op Wonderwijs.
